Puppies en Inkt: Conversatie starters.

Onlangs vroeg iemand me ‘Wanneer zie jij je eigen tattoos?’. Ik weet niet of de vraag ingegeven was door de irritatie over inkt in een burgerlijk gezelschap of het om echte interesse ging. Ik zie ze dagelijks, maar denk er niet dagelijks over na. Het zet wel aan tot denken.En het begon hiermee. Een column in de morgen over Joe Dynamite (Glorybound).

Een wereld die ik niet ken/ kende, met ruige venten en vrouwen die volstonden met inkt. Dat schrikt wat af. Hoog ‘badass’ gehalte, maar eerlijk gezegd, ontzettend lieve, gewetensvolle en correcte mensen. Toch die, die ik ken.

En toen wou ik plots zelf een tattoo. Rond mijn vijftigste moet dat geweest zijn. De redenering was simpel, en heeft te maken met het verleden. Ik ben geen al te beste papa geweest, te vlug gescheiden en redelijk nonchalant in de opvolging van een en ander. Ik heb sterke en mooie kinderen die al heel snel begrepen hadden dat ik niet die doorslaggevende rol zou spelen in hun leven. Tenminste toch niet zoals ze die vaders zagen bij hun vrienden. Maar dat weerhoudt mij er nog steeds niet van om hen te bewonderen en doodgraag te zien. Het idee kwam toen in mij op dat ik ze dichter bij mij wou hebben, minstens symbolisch, dat was de eerste ‘under my skin tattoo’. Ik heb daar een stukje over geschreven, ook weer in De Morgen, maar dan in de print. ‘Uit het leven stappen’.

Ik herinner me nog dat mijn kinderen erg ontzet waren. ‘Papa, dat is wel voor de rest van uw leven hè!’. Alsof dat nog zo lang zou zijn, in mijn geval. Wat er ook van weze, ik heb er sindsdien nog een paar laten bijzetten.

Door Joe, Warren en Arnaud en James…. fijne vakmensen. Die me er ook van doordrongen dat het jammer is om je tattoos te verbergen. Dus begon ik ze te tonen. Blijft de vraag waarom ik het liet doen.

Omdat ik het mooi vond en stiekem ook een beetje stoer. Lichaamsversiering is van alle tijden. Je zou kunnen beargumenteren dat kledij, kapsel, make-up, piercings, scarring, allemaal middelen zijn om een (persoonlijk) schoonheidsideaal na te streven of te benaderen. Sommige daarvan zijn permanent, andere niet. Het gaat overigens niet om schoonheid in mijn geval. (gemompel over apen en gouden ringen… )

Omdat ik het ook als een vorm van expressie zie. Het is niet om me aan iets te herinneren, maar het is wel een stuk getuigenis van waar ik voor sta. Dingen waar ik in geloof, soms zelfs ideeën die troost en sterkte geven, als het even tegen zit. Heb je dat nodig? Allicht niet, maar ieder reflecteert op zijn manier, vermoed ik.

Omdat het een fijne pijn is. Het begint onschuldig en na een paar uur vervloek je jezelf, het idee, de complexiteit van de tekening en de techniek en vooral ook de traagheid van de tatoo artiest. Hij neemt zijn tijd, hij wil een zo mooi mogelijke job afleveren, waar iedereen blij om is. Hij niet in het minst.

En finaal… wie mij kent weet dat ik van verhaaltjes houd. Zichtbare inkt is één van de betere conversatie starters. Zeker als mensen het niet verwachten van je. Ik maak er een gewoonte van om elke speech, elk seminar te beginnen met een jasje aan, of dichtgeknoopte hemdsmouwen. Na een minuutje of tien stroop ik de mouwen op, waarbij de tattoos op mijn voorarmen zichtbaar worden. Het verrast mensen keer op keer, en niet zelden worden er vragen over gesteld. Vragen die ik niet uit de weg ga. En mooie conversaties en vriendschappen zijn soms het gevolg.

Dan denk ik aan onze honden. Ook dat zijn conversatiestarters. Zeker als het puppies zijn. Iedereen wil er alles over weten en begint te babbelen op wandeling. Ik vind dat gezellig en het geeft wat warmte aan de wereld. Met tattoos is het net zo, het zijn de puppies van de menselijke omgangsvormen.

En u? Waarom hebt u ze? En kijkt u er dikwijls naar? Laat het mij weten, en prentjes mogen